عسل از دیدگاه دانشمندان

بقراط حکیم، پدر پزشکی و بنیان گذار طب یونانی حدود 2500 سال پیش که بیش از 107 سال عمر کرد پیوسته عسل می‌خورد و در مورد اهمیت عسل چنین نظری داشته است: «هر دارویی نیز از مواد غذایی درست می‌شود و متقابلاً هر غذایی نیز جانشین دارو می گردد. عسل با توجه به این هر دو شرط جوابگوست». او  در درمان بیشتر بیماری ها از جمله زخم ها عسل تجویز می کرد.

جالینوس حکیم نیز معتقد بود عسل در درمان بعضی از بیماری ها اعجاز می کند. او برای درمان مسمومیت‌هاو امراض معده از عسل استفاده می کرد.

 در انجیل، مسیحیان از عسل به عنوان مظهر فراوانی و نعمت یاد شده و در طومار بحرالمیت نیز از عسل نام برده شده است، ولی از زنبورداری اثری نیست. در یونان باستان نیز عسل یکی از هدایای گران بهای طبیعت انگاشته می شد. یونانیان چنین می‌پنداشتند که خدایان چون خوراک بهشتی می خورند، فناناپذیر و ابدی گشته‌اند. آنها تصور می‌کردند عسل یکی از اجزای مهم این خوراک بهشتی است. 

هیپوکرات hipocorate فیلسوف و پزشک یونانی عسل گرم شده را برای جلوگیری از سرفه های تند و سرکش (سیاه سرفه) که در درون گلو و حنجره می ریزد توصیه می کند. این عمل چرک های گلو را پاک می کند. سودمندی و اثر درمانی این کار مورد تایید سه پژوهشگر دیگر از جمله زایس zaiss قرار گرفته که تاکید بر این دارد که ذرات بسیار فشرده ای که در قندهای عسل و اسانس های فرار آن وجود دارد موجب این توانایی و درمانی می گردد. از دیرباز زمان هیپوکرات بزرگترین پزشک قدیمی یونانی عسل را به عنوان تب بر می شناخته اند.

استولته stolte لوزه های چرکین را با عسل بهبود بخشیده است .

نمونه تفکر از نظر رویز Roys درباره عسل و زنبور عسل: به عقیده رویز Roys عسل بهترین درمان سرفه است به خصوص اگر با آب پرتقال ، لیمو شیرین آمیخته شود و به بیمار داده شود.

راف Raff یک قاشق غذا خوری عصاره پیاز مخلوط با عسل را هر روز چند بار برای سرفه های سخت توصیه می کند.